قتل قذافی پایان رسمی حکومت سرکوب سابق

مبارزه مردم برای آزادی، برابری و رفاه باید ادامه یابد !

 قتل قذافی مهر پایانی بر حکومت مطلقه جنایت و سرکوب خانواده قذافی زد. عملا از زمانی که بخشی از خانواده معمر قذافی به الجزایر پناهنده شدند و خود وی و پسرانش از تریپولی فرار کردند، عمر این حکومت بسر رسیده بود. اما دستگیری و کشتن وی، بیش از ۴۰ سال جنایت، کشتار و سرکوب حکومت قذافی را مهر و موم کرد. اکنون دولت «شورای انتقالی لیبی» که ترکیبی است از بخشی از حکومت سابق، نیروهای اسلامیستی و عشایر، می کوشد تا حاکمیت خود را بر تمام کشور مستولی کند. درست است که مرگ قذافی جنبشی را که برای سرنگونی وی شکل گرفته بود خاتمه می دهد، اما سرنگونی تنها خواست مردم ستمدیده لیبی نیست. قذافی برای مردم سمبل سرکوب، اختناق، قتل عام، فقر و بی عدالتی است. مردم ستمدیده علیه حکومت سرکوب، کشتار و تحقیر و تبعیض قذافی بمیدان آمدند. مردم برای آزادی، رفاه و عدالت اجتماعی به مبارزه بلند شدند. خیزش مردم لیبی بدنبال خیزش عظیم مردم منطقه، بویژه تونس و مصر شکل گرفت. خواست آزادی، برابری و رفاه خواستی است که در کل منطقه بجلوی صحنه رانده شده است و مردم در خیزش عظیم خویش و با استقامت بی نظیر و فداکاری قابل تحسینی علیه سمبلهای اختناق و سرکوب، فقر و تبعیض، فساد و بی عدالتی به خیابان ها ریخته اند. در هر یک از این جوامع، جنبش مردم برای سرنگونی نظام حاکم اشکال گوناگونی بخود گرفته است. در لیبی، بدنبال سرکوب خونین مردم توسط حکومت و ناتوانی تروریسم دولتی به سرکردگی آمریکا، در مانیپولاسیون شرایط، مانند تونس و مصر، بازوی نظامی تروریسم دولتی، ناتو، عملا وارد صحنه شد .

شرکت ناتو که ابتدا تحت تامین منع حملات هوایی دولت قذافی آغاز گردید و سپس بدخالت فعال روی زمین کشیده شد، معادلات مبارزه توده ای علیه حکومت قذافی را تغییر داد. بدیهی است که ناتو بدنبال تامین خواست های مردم نبود و نخواهد بود. کارنامه ناتو و روسای آن، تروریسم دولتی، کارنامه ای سیاه از سرکوب، کشتار، ویرانی کل جامعه و بقدرت رساندن حافظین نظام برده وار سرمایه داری است. دخالت ناتو نیروی ارتجاع در قطب اپوزیسیون قذافی را تقویت کرد. مردم تا حدودی در نبرد میان این جبهه ارتجاعی و حکومت قذافی حاشیه ای شدند. قربانی اول این نبرد میان دو قطب ارتجاع مردم ستمدیده، محروم و بپاخاسته لیبی هستند. طی همین چند ماه جبهه ای که به شورای انتقالی لیبی معروف است با کمک و پشتیبانی ناتو فصل دیگری از سرکوب، جنایت و تجاوز را آغاز کرده است. اخبار سرکوب، فساد و تجاوز به زنانی که همسرانشان با قذافی همکاری کرده اند، به خارج درز کرده است. مردم لیبی برای تعویض یک حکومت سیاه و ارتجاعی با حکومت دیگری از همین دست به مبارزه بلند نشدند؛ مردم محروم و بجان آمده لیبی به خیابان ها نیامدند تا دار و دسته مرتجع عشیرتی و اسلامی را جانشین خانواده قذافی کنند؛ مردم لیبی برای به قدرت رسیدن یک مشت ارازل و اوباشی که پیش از این نیز در حکومت و کشتار آن سهیم بودند، قربانی ندادند. مردم لیبی٬ همچون دیگر مردم منطقه٬ برای از بین بردن نظام فقر و تبعیض و ماشین سرکوب و کشتار بپاخاستند. مبارزه مردم برای خواستهای پایه ای شان به پایان نرسیده است. تنها فصلی در این خیزش ورق خورده است .

 حزب اتحاد کمونیسم کارگری از مبارزات مردم برای دستیابی به یک جامعه آزادتر، برابر تر که حق و رفاه همگان را تامین و تضمین می کند، قاطعانه پشتیبانی می کند. حزب اعتقاد راسخ دارد که تنها مردم متحد و متشکل تحت رهبری یک حزب کمونیستی کارگری قادر خواهند بود به خواست های خویش دست یابند. حزب هر حرکتی را برای برسمیت شناسی شورای انتقالی لیبی بعنوان حکومت برحق مردم محکوم می کند. باید با تمام قوا از مبارزات مردم لیبی برای تشکل یابی و ادامه مبارزه تا رسیدن به خواست های خویش قاطعانه حمایت کرد. تشکیل شوراهای مردم و کارگری یک ابزار مهم در این راستا است. باید کارگران شوراهای خود را تشکیل دهند، باید کوشید تا مردم در شورای محلات، دانشجویی و دانش آموزی متشکل شوند و در مجامع عمومی خود بکوشند سرنوشت خویش را بدست گیرند. مردم لیبی به همبستگی و حمایت تمام نیروهای آزادیخواه، انسان دوست و کمونیست نیاز دارند.

مرگ بر جمهورى اسلامى!
آزادی٬ برابری٬ حکومت کارگری !
زنده باد جمهورى سوسياليستى!

حزب اتحاد کمونیسم کارگری
٢٣ اکتبر ٢٠١١ – ١ آبان ١٣٩٠